Δέκα χρόνια στην Αμερική με υποτροφίες στα καλύτερα πανεπιστήμια, 12 χρόνια στην Αφρική σε θέσεις ευθύνης μεγάλων εταιρειών, ερασιτέχνης φωτογράφος στη Γαλλία, ενθουσιώδης οδηγός αγώνων στην Αμερική και την Αγγλία, ιδεαλιστής, νεανικός, γειωμένος, φιλοσοφημένος, Θεσσαλονικιός. Εγώ τον γνώρισα ως κ. ΑΖΑ.
Η Θεσσαλονίκη ήταν γνωστή για τη σινεφίλ κοινότητά της τις προηγούμενες δεκαετίες. Πώς προέκυψε αυτή η κοινότητα;
Η Θεσσαλονίκη ήταν πολύ σινεφίλ από τη δεκαετία του ’30 μέχρι τον πόλεμο, βασικά. Νομίζω είχε τότε τουλάχιστον 32 αίθουσες και πολλές πανευρωπαϊκές πρεμιέρες στα «Ηλύσια», στο «Τιτάνια» και στα «Διονύσια». Τα περισσότερα σινεμά τότε ανήκαν σε εδραίους Θεσσαλονικείς, όπως και οι πιο πολλοί πολιτιστικοί κύκλοι στην πόλη δημιουργήθηκαν στις δεκαετίες του ’10 και του ’20 από Εβραίους της πόλης. Σίγουρα, η δημιουργία του Διεθνούς Φεστιβάλ έπαιξε τον πιο μεγάλο ρόλο.
Πιστεύετε ότι υπάρχει αληθινή σινεφίλ κοινότητα πλέον στη Θεσσαλονίκη;
Υπάρχει αληθινή σινεφίλ κοινότητα, αλλά όχι μεγάλη. Υπάρχει ακόμα κοινό για τον ποιοτικό κινηματογράφο, αλλά είναι σίγουρα και trendy! Την πραγματική σινεφίλ κοινότητα δεν μπορούμε να τη μετρήσουμε, ούτε μπορώ να πω ότι όσοι πάνε στο φεστιβάλ είναι σινεφίλ. Έχει τύχει να μην μπορώ να βρω εισιτήριο για ένα έργο που ήθελα να δω στο πρόγραμμα του φεστιβάλ και μετά από μια-δυο εβδομάδες που το έπαιζε το «Φαργκάνη» ήταν μέσα οχτώ άτομα για το ίδιο έργο.
Πώς δημιουργήθηκε η σχέση σας με τον κινηματογράφο;
Όπως ξεκινάει ένας έρωτας. Έρχεται μόνο του, από την πρώτη φορά που πήγα στο σινεμά στα 12 μου ερωτεύτηκα. Θυμάμαι και ποια ταινία ήταν, το Αli Baba and the Forty Thieves με τη Maria Montez και τον Jon Hall. Τα πρώτα μου έργα τα είδα τέλη της δεκαετίας του ’50, κάπου εκεί, την ώρα που κοιμόταν ο μπαμπάς μου. Το εισιτήριο έκανε 2-3 δραχμές και η μητέρα μου με άφηνε στα κρυφά, πριν ξυπνήσει ο πατέρας μου, να τρέξω στα «Ηλύσια», που ήταν και δίπλα στο σπίτι μου.
